Ölüm allah’ın emri de…

Ölüm. İsmi gibi hissettirdikleri de soğuk. Bana göre insanın sevdiğinden ayrılma hali. Onu bir daha göremeyecek olmanın hüznünü yüreğinin en derininde hissetme hali.

Biyolojik olarak, kalbin işleyişini bırakıp, hayati faaliyetlerin bir daha geri gelmemek üzere sona ermesi demektir. Kalbin kan pompalamayı bırakması, yani artık durması. Hukuki olarak ise kişinin artık tüm yaşam haklarından muaf hale gelmesi demek. Fıkhi olarak da; ömrün vadesi dolduğunda, ruhun içerisinde mevcut bulunduğu bedeni terk edip, ebedi âleme göçmesi… Evet, her anlamda kalbin durmasıdır ölüm! O, dertlenen, hüzünlenen, sevinen, mutlu olan, âşık olan, halden hale giren bir tanecik kalbin hayata veda etmesi demek.

Terminolojik tanımlar ne anlasınlar ki halimizden? Sizin yüreğinizin acısını, hangi terimsel kavramlar izah etsin? Hastane önünde çaresizce beklerken, kalbimizi söküp atacak kadar ağırlaşan ızdırabımızı kime nasıl anlatabiliriz ki? Hangi kelime dizesi anlatmaya yeter; sargılanmayı bekleyen iç kırıklıklarımızla, kendimizi bir başımıza kalmış bir halde hissederek yüreğimize yük ettiğimiz onca sızıyı?

Rahmetli ananem vefat ettiğinde henüz ölümün derin anlamını idrak edemeyecek yaştaydım sanırım. Yokluğunun hissettirdiği o büyük boşluğu hissetmiştim sadece. Fakat birkaç yıl önce, genç yaşta vefat eden çok sevdiğim dayımın sızısı yüreğimde hala taptaze. Allah rahmet eylesin… Vefatının gecesi ve bir hafta önceki hastane diyaloglarımızı hiç unutamıyorum. O, rahatsızlığının meydana getirmiş olduğu; tahammül edilemez ağrılarının verdiği elem ile kıvranırken, ben de çaresizliğimin verdiği acı ile kıvranıyordum içten içe. “Dünyada rahat var mı ki?” dayıcım demiştim. Evet, ölüm hak. En büyük gerçek. Fakat yokluğu hala sızlatır yüreğimi. Çok özlüyorum. L

Hal böyle olunca ne zaman sevdiklerimi düşünsem boğazıma düğümleniyor tüm acılar. Çünkü esasında onlardan ayrı kalacak olmak en çok canımı acıtan. Şairin de dediği gibi hani: “Ölüm Allah’ın emri de şu ayrılık olmasaydı!”

Kalbimin derinliklerinde, tüm kalbimle seviyorum annemi, babamı, evlatlarımı, eşimi, ablamı ve kandan öte kardeşlerimi… Onlardan ayrılacağımı düşündükçe canım acıyor. Hiçbir sevdiğime yakıştıramıyorum çünkü ölümü. Hiçbir sevdiğimi kaybetmek istemiyorum her insan gibi. Fakat elimden de bir şey gelmiyor, durduramıyorum, tutamıyorum zamanı. Bunun bir çaresi olmalı diyorum. Evet, ölüm hak ve elbet her nefis ölümü tadacak! Sonra dönüp kendime sesleniyorum şifa niyetine: Ölüm bir yokluk değil ki kendini bu kadar harap ediyorsun? Sonsuz bir hayatın başlangıcı sadece…

Mademki ölüm var ve bizi bekleyen bir son var. Bunun ne zaman olacağını ön göremiyoruz üstelik. Bu mevzular ne zaman zihnimi meşgul ediyor olsa, babam ile Hasan amcanın muhabbeti gelir aklıma. Babam bir gün muhabbet esnasında, onca yaşadığı yıla ithafen: “Hasan amca, yüz yaşına merdiven dayadın, ne gördün bu hayatta, ne anladın” diye sorduğunda: “Oğlum, bir pencereden baktıııım ve geçtim. O kadar” diye ibretlik cevabını verir babama.  Her zaman kulağıma küpe etmişimdir bu minicik görünen koskoca hayat dersini.

Evet, hayat bir pencere misali. Bakıp geçiyoruz sadece. Hayatta tek bir an varsa o da şu ansa eğer; yarın geç olmadan sevdiklerimizin yüreklerinden sımsıkı tutalım. Henüz yanımızdalarken…