Kavramanın yolcusu…

Oturuyorum; bir ben, kendim. Yapmayı en çok sevdiğim eylemlerden bir tanesi: Issız veya kalabalık yerlerde kendim için bir âlem olabilmek. Şehrin en işlek caddesi burası. Ne kadar da kalabalık. İnsanların yüzlerine bakıyorum, ifadelerine. Maskelerden pek belli olmasa da, bakışlar duyguların rengini ele veriyor her halükarda. Bir durgunluk hali hâkim insanlarda. Tereddütlü bakışlar, endişeli çehreler, asık suratlar, omzu düşük vaziyette yürüyenler ve tüm her şeye rağmen gözlerinin içi parlayanlar…

Kim bilir zihinlerinden neler geçiyordu, gözümün önünden geçip giden onca insanın. Hangi hayat telaşesi müsaade etmiyordu yavaşlamalarına? Peki ya gözlerinin içi gülerek yürüyenlerin yüreğinde hangi sevinç hüküm sürüyordu acaba?  Hayat en iyi gözlemleyerek öğreniliyor evet. Fakat insanoğlu çok garip: bir anda sözlerin inip zihni açmasını, birdenbire beyinde ışıklar yanıp ruhtaki tıkanıklıkları gidermesini bekliyor. Oysa öyle olmuyor hiçbir zaman. Bir sürü insan, yaşanmışlık, hüzün, vakit tecrübe etmek gerekiyor. Bakmak gerekiyor ki; bakana, izleyene az şey yok çevrede, hele de doğada… Sonra içeri dönüyorum, kendi yüreğime. Asıl en önemli olan yere: İçime…

Yıllarca acıyı kabul etmek, anda kalmak, sabretmek deyip, geveleyen biri olarak sesleniyorum bu defa. Evet, anlıyormuşum; acı çekmek ne demek, gurbet ne demek, sabır taşımızı çatlatacak şeyleri sadece tehayyül edebiliyormuşum. Fakat atladığım en önemli mesele şu ki; anlayabilmiş ama kavrayamamışım. “Anlamaktan sonra gelen bir hal var: Kavramak” diyor Bilge Karasu, Uzun Sürmüş Bir Günün Akşam’ında, “Anladığının bütün ağırlığını beyninde duymak, ellerinde, kollarında, damarlarında duymak.”

İşte kavramak da tam anlamıyla bu değil miydi? Anlamak beynimizle gerçekleştirdiğimiz bir eylemken, kavramayı ise tüm organlarımızla gerçekleştiriyoruz. Gözümüz yaşarır, dudağımız büzülür, kalbimiz hüzünlenir, kim bilir? Sizi bilmiyorum ama benim yıllardır anlıyorum sandığım şeyleri kavramam çok zaman almış. Bir mesele yüreğinize sirayet ettiğinde anlıyorsunuz; kavramak nedir!

Onca kalabalığın içerisinde yapayalnız hissettiğiniz an! Dünyada yalnızca siz varmışsınız gibi bir his… Olmayı arzuladığınız yerde olamayışınız. Oysa hiçbir yer asıl olmanız gereken yer değil ki! Orada olmakla yüreğimizin itminan bulacağı yer çok uzaklarda…