DÖN BİR BAK KALBİNE

Bizim çocukluğumuzda, mahalledeki çocuklara belirli aralıklarla minik çikolatalar dağıtan beyaz saçlı, sakallı ve temiz yüzlü bir amca vardı. Yüz hatlarını yaşımın çok küçük olmasından ötürü tam hatırlayamasam da zihnimde edindiği yeri sanırım ömür boyu unutmayacağım. Ne zaman çantamda bir çocuğa verebilmek adına bir şeyler arıyor olsam o amca gelir hep aklıma. Bizleri çocuk halimizle nasıl mutlu etmeyi başardıysa demek, zihnimdeki tezahürü hep çok kıymetli, hep çok güzel. Hayatımıza giren insanlar, hayatlarımızda bir iz bırakarak uzaklaşırlar bizden. Kendisi ile yeniden karşılaşmamız imkânsız. Hatta sureti net olmasa da bir bütün halinde o anın parçacığı var sadece belleğimde. Fakat hayatım boyunca; sevdiklerimden verebilmenin güzelliğini, çocuk sevindirmenin keyfini öğrenmemde başrolde kendisi. (Allah rahmet eylesin)

            Yıllar sonra bir gezi vesilesi ile Mardin sokaklarında yürürken, ismini hatırlayamadığım delikanlının sesi kulaklarımda hala. Gözleri kızarmış ve ağlamaklı bir şekilde derdini izah etmeye çalışıyordu yanımızdan geçerken. Kendinden küçük kardeşi hariç, tüm ailesini kaybetmiş bu delikanlı; ezile büzüle yiyecek bir şeyler istemeye çalışıyordu. Kardeşine bakmakla sorumlu olduğunu anlatırken, kendisinin de yaş olarak ondan farksız olduğunu unutuyordu. O, kem küm şeklinde konuşmaya çalışırken az ileriden; çelimsiz görünen küçük kardeşi koşarak geldi yanımıza: “Abi sakın ağlama. Ben aç değilim. Dünkü ekmek hala midemde” diyerek sarıldı abisine. Muhataplarımı üzmemek adına hareketsiz bir şekilde dinlerken, abinin gözlerine ilişti bakışlarım. Utançtan yüzü, kendisini sıkmaktan gözleri kızarmış ve dolmuştu. Benim de gözlerim doluydu. İçimiz bir tuhaf olmuştu. Sonrası bir şekilde gelişti tabii bu olayın, güzelliklerle neticelendi. Fakat o abi ve kardeş bana yine çok şey öğrettiler. Hayatıma derin bir iz bıraktılar ve uzaklaştılar. Ben de her insanın, Allah’ın verdiği her canın bir ‘zübde-i âlem’ olduğunu bir kez daha yakinen bilmiş oldum. Bu anın fotoğrafı belleğimde hala asılı durmakta. İnsan kalbinin merhamet atına binip de bu şekilde şahlanışı, hayatlarımızın hep bir korku ve ümit, zulüm ve merhamet, kin ve uhuvvet arasında gidip geldiği hakikatini derinden hissetmemi sağladı.

            İşçi ya da patron, amir ya da memur, hekim ya da hasta, zengin ya da fakir; hepimiz aynı hayatın sürgünleriyiz. Hikâyelerimiz, üç aşağı beş yukarı, hep aynı. Abi kardeş bana merhamet ve şefkatin ne serin bir gölge olduğunu öğretti. Beden açlıkla, zorluklarla boğuşsa da, kalp sapasağlam direnebilirdi…

            Güzellikle karşılaştığımızda, kalplerimize kök salan ufunet nasıl da dağılıyor. Merhamet esintileri, hayatlarımıza ne hoş, ne nahif bir üslupla sokuluyor. Kalplerimize sevgi ve merhametin meltemi dokunduğunda gözlerimizi kapatmamalıyız. Kudret Sahibinin soluğu her yerde, her gönülde, her an dolaşmaktadır. İş, onu hissedecek hüneri bulmakta…