OTUZ BEŞ YAŞ ŞAİRİ – CAHİT SITKI TARANCI

Cumhuriyet  dönemi  edebiyatımızın  en  önemli  şairlerinden  biri  olan  Cahit  Sıtkı (1910-1956)   1946  yılında  bir  şiir  yarışmasında  birinci  olduğu  “Otuz  Beş  Yaş”  adlı  şiiriyle  ünlenmiştir. Edebiyatımızda  şiiri  en  çok  ciddiye  alan  şairlerdendir. Şiir  dışındaki  türlerle  uğraşmaktan  kaçın-mıştır. Şiirlerinde  sözcük  seçimine  çok  önem  verir. Halk  kültüründen  gelen  unsurları, deyimleri, tekerlemeleri, masal  unsurlarını  şiirlerinin  kurgusunda  bolca  kullanır. Fransız  şiirinin  etkisindedir. Ölüm  gerçeği  ve  korkusu, hayat, anlık  mutluluklar, yalnızlık  O’nun  şiirlerinin  ana  temasını  oluş- turur. Şiirlerinde  ölçü  ve  uyağa  bağlı  kalmış, sanat  için  sanat  anlayışı ile  yazdığı  halde  geniş  bir  okur  kitlesine  hitap  edebilmiştir. O’na  göre  şiir,  sözcüklerle  güzel  biçimler  oluşturma  sanatıdır. Bu  anlayış  O’nu  üstün  bir  söyleyiş  güzelliğine  taşımıştır. Şiirlerini  “Ömrümde  Sükût” , “Düşten  Güzel”, “Otuz  Beş  Yaş”, “Sonrası”  adlı  kitaplarında  toplamıştır. Hikaye  denemeleri de  yapan  Cahit  Sıtkı’nın  Ziya  Osman  Saba’ya  yazdığı  mektupları  “Ziya’ya  Mektuplar”  adıyla  yayımlanmıştır. Diyarbakır  doğumlu  olan  Cahit  Sıtkı  Tarancı, 1954  yılında  yakalandığı  hastalığın  tedavisi için  gönderildiği  Viyana’da  vefat  etmiş  ve  1956’ da  Ankara’da  toprağa  verilmiştir.  Şiirlerinden  aldığımız  bazı  örnek  dizelerle kendisini  yad  edelim.     “Öldük, ölümden  bir  şeyler  umarak / Bir  büyük  boşlukta  bozuldu  büyü / Nasıl  hatırlamazsın  o  türküyü / Gök  parçası, dal  demeti, kuş  tüyü / Alıştığımız  bir  şeydi  yaşamak.”  “Şimdi  o  dünyadan  hiç  bir  haber  yok / Yok  bizi  arayan, soran  kimsemiz. / Öylesine  karanlık ki  gecemiz / Ha  olmuş, ha olmamış  penceremiz / Akar  suda  aksimizden  eser  yok.”

“Yaş  otuz  beş  yolun  yarısı  eder / Dante  gibi  ortasındayız  ömrün. / Delikanlı  çağımızdaki  cevher / Yalvarmak, yakarmak  nafile  bugün, / Gözünün  yaşına  bakmadan  gider.” “Şakaklarıma  kar  mı  yağdı  ne var ? / Benim  mi  Allah’ım  bu  çizgili  yüz ? / Ya gözler altındaki  mor  halkalar ? / Neden  böyle  düşman  görünürsünüz ? / Yıllar  yılı  dost  bildiğim aynalar” “Gökyüzünün  başka  rengi  de  varmış! / Geç  farkettim  taşın sert  olduğunu / Su  insanı  boğar, ateş  yakarmış! / Her doğan günün bir dert olduğunu / İnsan bu yaşa gelince  anlarmış.” “Neylersin  ölüm  herkesin  başında / Uyudun  uyanamadın  olacak / Kim bilir nerde, nasıl  kaç  yaşında ? / Bir namazlık  saltanatın olacak / Taht  misali  o  musalla taşında.”

“Haydi  Abbas, vakit  tamam; / Akşam  diyordun  işte  oldu  akşam / Kur  bakalım  çilingir  soframızı / Dinsin  artık  bu  kalp  ağrısı / Şu  ağacın  gölgesinde  olsun / Tam  kenarında  havuzun / Aya  haber  sal  çıksın  bu  gece; / Görünsün  şöyle  gönlümce. / Bas  kırbacı  sihirli  seccadeye, / Göster  hükmettiğini  mesafeye / Ve  zamana. / Katıp  tozu  dumana, / Var  git, / Böyle  ferman  etti  Cahit / Al  getir  ilk  sevgiliyi  Beşiktaş’tan; / Yaşamak  istiyorum  gençliğimi  yeni  baştan.”                        Yukarıdaki  “Beşiktaş’tan  ilk  sevgili”  ifadesi  Cahit  Sıtkı  ile ilgili  bir  anektodu  çağrıştırmaktadır. Cahit  Sıtkı  hayali  bir  kız  arkadaş  yaratır  ve  onunla  uzun  süre  mektuplaşır. Aslında  kendisiyle  mektuplaşmakta, ama arkadaşlarına  bir  kız  arkadaşının  olduğu  izlenimi  vererek  bu  konudaki  eksikliğini  ve  ezikliğini  gidermeye  çalışmaktadır. Uzun  bir  süre  devam  eden  bu hayali  kız  arkadaşla  mektuplaşmaya  son  verdiğinde  arkadaşlarına  “Ben  onu  öldürdüm.”  diyerek  gerçekte  sevgilisinin  olmadığını  açıklamak  zorunda kalır.  Ruhu şad, mekanı  cennet  olsun.