“ÇİLE” ŞAİRİ NECİP FAZIL

“Çile, Kaldırımlar  ve  Sakarya”  gibi  şiirleriyle  ünlü  Necip  Fazıl (1905-1983)  Maraşlı  bir  ailenin  çocuğu  olarak  İstanbul’da  doğdu. Henüz  17  yaşında  iken  annesinin  ısrarı  ile  şiir  yazmaya  başladı. İlk  şiirlerini  “Yeni  Mecmua”, “Milli  Mecmua”  ve  “Yeni  Hayat”  dergilerinde  yayınladı. Paris’te  yüksek  öğretimini  sürdürürken  tam  bir  bohem  hayatı  yaşadı. 1926-1930  yıllarında  yazdığı  şiirlerle büyük  ilgi  topladı. Şiirlerinde  ele  aldığı  temalar  ve  bunları  işleyiş  tarzıyla  özgün  bir  kişilik  ortaya  koyan  Necip  Fazıl, “Örümcek  Ağı”  ve   “Kaldırımlar”  adlı  şiir  kitaplarını  yayımladı. Sanatının  birinci  dönemine  ait  bu  şiirlerde  kent  hayatında  bireyin  yalnızlığını  ve   kabuslarını  trajik  bir  içerikle  ele  almış, ölüm, tabiat, kadın  gibi  temaları  mistik  bir  duyar-lılıkla  işlemiştir. Biçim  olarak  tekke  şiirinin  söyleyiş  tarzını,  içerik  olarak  Fransız  şair  Baudelaire’in  ve  Fransız  şiirinin  tematik  yönünü  benimsemiştir. 1934’ten  sonra  düşünce  ve  hayat  anlayışında  çok  önemli  değişimler  yaşayan  Necip  Fazıl,  ben  merkezli  şiir  anlayışından  uzaklaşarak  tasavvufi  bir  eğilime  yönelir  ve  şiirleri  yer  yer  ideolojik  bir  söyleme  bürünür. Şiirlerinde  ve  özellikle  tiyatro  eserlerinde  üstün  bir  ahlâk  anlayışını  savunur.  Şiirlerinde  hece  ölçüsünü  kendinden  önceki  hece  şairlerini  aşarak  geliştirmiş,  yıpranmış  mecazlara  yer  vermeden  kendine  özgü  bir  imge  dünyası  kurmayı  başarabilmiştir. Oyunlarında  metafizik  sorunlara, korku  ve  vehim  temlerine  ağırlık  vermiştir. Şiir  Kitapları : “Örümcek  Ağı,  Kaldırımlar,  Ben  ve  Ötesi,  Çile,  Sonsuzluk  Kervanı “.  Oyunları : “Tohum,  Bir  Adam  Yaratmak,  Künye,  Sabır  Taşı,  Para,  Reis  Bey,  Namı  Diğer  Parmaksız  Salih,  Siyah  Pelerinli  Adam,  Yunus  Emre”. Ayrıca  “Aynadaki  Yalan”  adlı  bir  romanı,  “Hikayelerim”  adlı  bir  öykü  kitabı,  “Kafa  Kağıdı”  adlı  bir otobiyografik  eseri  vardır. Anılarını  “Babıali”  adlı  eserinde  toplamıştır. Üstat  Necip  Fazıl’ın  öne  çıkan  bazı  dizeleriyle  kendisini  yad  edelim. BEKLENEN. “Ne  hasta  bekler  sabahı /  Ne  taze  ölüyü  mezar / Ne  de  şeytan  bir  günahı / Seni  beklediğim  kadar. -  Geçti  istemem  gelmeni / Yokluğunda  buldum  seni / Bırak  vehmimde  gölgeni /  Gelme, artık  neye  yarar. ANNECİĞİM : “Ak  saçlı  başını   alıp  eline / Kara  hülyalara  dal  anneciğim / O  titrek  kalbini   bahtın  yeline / Bir  ince  tüy  gibi  sal  anneciğim -  Sanma  bir  gün  geçer  bu  karanlıklar / Gecenin  ardında  yine  gece  var / Çocuklar  hıçkırır, anneler  ağlar, / Yaşlı  gözlerinle  kal  anneciğim. -  Gözlerinde  aksi  bir  derin  hiçin / Kanadın  yayılmış  çırpınmak  için / Bu  kış  yolculuk  var  diyorsa  için / Beni  de  beraber  al  anneciğim.” SAKARYA : İnsan  bu  su  misali  kıvrım  kıvrım  akar ya /  Bir  yanda  akan  benim  öbür  yanda  Sakarya / Su  iner  yokuşlardan  hep  basamak  basamak  / Benim  de  alın  yazım  yokuşlarda  susamak / Fakat  Sakarya  başka  yokuş  mu  çıkıyor  ne ?  /  Kurşundan bir  yük  binmiş  köpükten  gövdesine  / Çatlıyor, yırtınıyor  yokuşu  sökmek  için / Hey  Sakarya  kim  demiş   suya  vurulmaz  perçin “…Ruhu  şad,  mekanı  cennet  olsun.